Сэнсацыйная нататка

Каля месяца перад гэтым здарэньнем у Кракаўскай газэце «Illustrowany Kurjer Codzienny» зьявiлася гэткая нататка:

Бунт вязьняў на Салаўкох.

Група савецкiх вязьняў на Салавецкай катарзе, на чале з беларускiм пiсьменьнiкам з Вiльнi Францiшкам Аляхновiчам, напала на канвой, абяззброiла i паперабiвала чырвонаармейцаў, iз зброяй у руках пайшла праз тундру ў кiрунку фiнскай гранiцы…

I гэтак далей.

Мае вiленскiя прыяцелi нецярплiва чакалi ад мяне тэлеграмы з Фiнляндыi.

А я ў той час сядзеў у чатырнаццатай «запрэтнай роце».

Праз пару дзён камандант 14-ай роты сказаў:

— Аляхновiч! На заўтра на 10 гадзiну ранiцы цябе клiчуць у IСО.

Ня весела! 3 якой мэтай клiчуць? Нешта нядобрае.

Аляхновiч тады яшчэ ня ведаў аб сваiх «гэройскiх подвiгах, аб сваiм атаманстве над узбунтаванымi салавецкiмi вязьнямi»…

«Мусiць, нейкi данос…», — падумаў.

На другi дзень пад канвоем днявальнага пайшоў у IСО.

— Хто? чаго? да каго?

— Гэта Аляхновiч. Клiчуць яго да начальнiка.

— Добра. Пачакай.

Паклiкалi ў габiнэт начальнiка.

— Ты Аляхновiч?

— Але.

— Iмя, отчество?

— Франц Карлавiч.

— Сколько лет?

— Дзесяць гадоў.

— Статья?

— 58, пункт 5.

Начальнiк уважна прыглядаўся да барадатага згорбленага вязьня. «Не, гэты не выглядае, каб мог паперабiваць варту… Гэта нешта ня так».

— Ну, ступай в роту. Когда надо будет, вызову.

Аляхновiч пайшоў назад у 14-ую роту.