102. Італія. Бергаміні

We use cookies. Read the Privacy and Cookie Policy

102. Італія. Бергаміні

Улетку пасьля Купальля зьявілася нагода паехаць у Iталію. Зьезьдзіць у Iталію я заўжды быў рады, памятаў яе з даўняй паездкі ў Рым, яна запомнілася мне як жаданае сонечнае сьвята. На гэты раз запрашала мэрыя гораду Тэрні, сталіцы правінцыі Умбрыі. Ехала нас трое — апроч мяне яшчэ Дайнека з Таварыства дружбы і вядомы Iван Iванавіч Антановіч з ЦК.

У напаленым летняй гарачынёй аэрапорце імя Мікелянджэла нас чакаў жвавы гаваркі італьянец з імем Джорджыо, які на новенькай «Альфа-Рамэа» паімчаў усіх у Тэрні.

Летняя Iталія нават праз шкло аўтамабіля выглядала цудоўнай, казачнай краінай, мы імчаліся па новай аўтастрадзе з хуткасьцю 120 кілямэтраў у гадзіну. Побач мільгала кустоўе прысадаў зь белымі і жоўтымі кветкамі, здаля велічна праплывалі хвойныя парасоны пініяў. На схілах абпаленых сьпёкай гораў грувасьціліся каменныя будыніны старажытных гарадкоў з касьцёламі пасярэдзіне, замкі, абстаўленыя кіпарысамі вілы. Тэрні як горад з сучаснай індустрыяй быў меней прывабны, затое вадаспад на ягонай ускраіне, знакаміты Каскадо, незвычайна ажыўляў увесь навакольны ляндшафт.

З гораду Джорджыо павёз нас у свой курортны гарадок Педылюка, дзе жыў зь сям’ёй. Крывая дарога доўга вілася паміж белых скалаў і прывяла да невялікага ўтульнага пасёлачку, што прыткнуўся да крутаватага схілу на беразе горнага возера. Над пасёлкам грувасьціліся руіны старажытнага замку, а па той бок высілася белая скульптура Мадонны на зялёным пагорку-сопцы. Усё тое маляўніча адбівалася ў ціхай азёрнай вадзе.

Мы пасяліліся ў прыдарожным матэлі, і Джорджыо Бергаміні пачаў нас вазіць на ўласным старэнькім дызелі, які ў яго ўвесь час псаваўся. То пацячэ вада з радыятару, то выбухне шына… Мы зьезьдзілі ў Тэрні, за Тэрні на сядзібу ягонага прыяцеля-мастака. Сядзіба тая, званая студыяй, была збудавана з старога млыну, пасярод памяшканьняў па каменнай падлозе цёк чысты і сьцюдзёны ручай. Стары бацька мастака частаваў нас віном і распавядаў, як працуе сын. Паводле прафэсіі ён мэталюрг, а мастацтва — ягонае хобі. Зьезьдзілі ў горную вёсачку Паліна, зь якой адкрываўся цудоўны пагляд на шырокую, завалочаную шызай дымкай даліну. Тая вёска ў сусьветную вайну была партызанскай базай, і яе насельнікі мелі пляны завязаць сяброўства зь беларускімі партызанамі.

У Тэрні давялося прысутнічаць на адкрыцьці беларускай мастацкай выставы, то было ўвогуле сорамнае відовішча. Тузін старадаўніх (40–50-я гг.) карцінаў на тэмы ўздыму льнотрасты ці заключэньня дамовы аб сацспаборніцтве, партрэтаў перадавікоў вытворчасьці, разьвешаных у невялічкай зальцы, рабілі гнятлівае ўражаньне на рэдкіх наведвальнікаў. Сапраўды, паказваць тое ў краіне высокага клясычнага мастацтва было для арганізатараў выставы вялікай саманадзейнасьцю, мабыць, і яны разумелі тое. Пасьля яе закрыцьця ўсе экспанаты былі безгаспадарча пакінуты, ніхто імі не апекаваўся. Назад на радзіму іх прывёз усё той жа Джорджыо — паводле ўласнай ініцыятывы і за свой кошт.

Сьвяточнай нядзеляй паехалі ў Флярэнцыю, то была, мабыць, самая незабыўная мая паездка. Я ўбачыў сапраўдную статую Давіда на плошчы перад саборам, у якім калісьці спатыкаліся героі несьмяротнага Дантэ, а ў знакамітай галерэі Уфіцы цяжка было стрымаць сьлёзы перад палотнамі Сандра Бацічэлі, якія я памятаў з рэпрадукцый пары сумнага майго юнацтва. У невялічкай утульнай траторыі выпілі па пары бакалаў к’янці, якое тады палюбілася мне на ўсё жыцьцё. Джорджыо паслугоўваўся намі і за шафёра, і за гіда, і за клапатлівага гаспадара. У асобе гэтага італьянца мы набылі тады вернага і шматгадовага сябра. Ці ня кожны год пасьля ён прыяжджаў у Менск — то са спартоўцамі, то з турыстамі, то зь ветэранамі-партызанамі, а то як дарадца італьянскай фірмы па рэканструкцыі аўтадарогі Брэст — Масква. Я дапамог яму наладзіць супрацоўніцтва з Таварыствам дружбы, і Арсен Ваніцкі заўсёды з радасьцю прымаў яго за філіжанкай кавы. З Антановічам ягоныя адносіны ня надта ладзіліся, увесь час нашага гасьцяваньня ў Iталіі яны аб чымсьці спрачаліся. Джорджыо належаў да італьянскіх камуністаў, а Антановіч, як вядома, да савецкіх, — мабыць, у тым і палягаў канфлікт паміж імі. Усё ж італьянскія камуністы былі іншай пароды, чым нашы, савецкія.

Джорджыо стараўся падтрымаць мяне эканамічна ў пару, як у нас разгулялася палітыка-эканамічная крыза, ня стала ні гарэлкі, ні харчу. Аднойчы патэлефанаваў з Менскага матэлю, кажа: прыяжджай па гасьцінец. Толькі на аўтамабілі. Я паехаў, усё думаючы, які то гасьцінец, што па яго трэба ехаць на аўтамабілі? Аказалася, то была цэлая скрынка к’янці, схаваная ў Джорджыо пад сядзеньнем ягонага мікрааўтобуса. Я зьдзівіўся: як жа ты тое прывёз? Джорджыо толькі ўсьміхаецца: «Iтальяно — буно кантрабандысто!». Што ж, дзякуй табе, вопытны кантрабандысто, мы доўга ўспаміналі цябе, п’ючы зь сябрамі тваё цудоўнае к’янці.

Аднойчы і я яго выручыў у сілу маёй магчымасьці. Ён лічыць, што нават вельмі.

Рэч у тым, што ягоны падлетак-сын трапіў у матацыклетную аварыю і зламаў нагу. Iтальянскія лекары зрасьцілі яе, але нага аказалася карацейшаю за здаровую. Патрэбна была новая апэрацыя, якую пагадзіўся зрабіць знакаміты доктар Елізараў з Кургану. Джорджыо павёз сына туды, дзе нікога ня меў знаёмага, ня ведаў мовы і пачуваўся дужа бездапаможна. У дадатак яго абрабавалі. Бяз грошай і без дакумантаў ён апынуўся ў міліцыі і тады ўспомніў пра Менск і Быкава. I вось позна ноччу на маёй кватэры раздаецца званок з далёкага Кургану, палкоўнік міліцыі пытаецца, ці я ёсьць пісьменьнік Быкаў, пра якога ён нядаўна чытаў у газэтах. А пасьля пытаецца, ці ведаю я італьянца з прозьвішчам Бергаміні, які затрыманы ў Кургане? Вядома ж, я найлепшым чынам атэставаў міліцыі майго малашчасьлівага сябра, які нейкім чынам нарэшце выблытаўся з свайго незайздроснага становішча. Апэрацыю сыну зрабілі ўдала, я за тое асабіста падзякаваў доктару Елізараву, а Стэфано неўзабаве спрытна танчыў на ўласным вясельлі.

Як я ўжо казаў, Джорджыо шмат разоў наведваў Беларусь і кожны раз бываў у маёй кватэры на Танкавай. Аднойчы — зь сям’ёй: жонкай Аннай і дачкой Сімонай, некалькі разоў прывозіў сваіх сяброў з Тэрні і ветэранаў з Паліна. Натуральна, ён таксама запрашаў мяне зь Iрынай у Iталію — адпачыць і пакупацца ў Адрыятыцы, дзе Анна мела жыльлё. Мы былі ўдзячныя нашаму міламу італьянцу, але не паехалі. Не паехалі і тады, як я атрымаў узнагароду ад прэзыдэнта Iталіі, а таксама прэмію сьв. Валяньціна. Нялоўка было выступаць у ролі беднага родзіча, які спадзяецца на ласку гаспадара. Тым болей, што і гаспадар быў ня зь ліку багацеяў… Госьць, амаль як заўсёды, быў бедны і імкнуўся хаця не згубіць рэшту гонару — тое апошняе, што ён яшчэ крыху меў.