75. «Абеліск»

Мы здаўна прывыклі чуць, што ў жыцьці заўсёды ёсьць месца подзьвігу. Насамрэч, подзьвіг патрэбны ўсім і заўжды. Асабліва там, дзе няма міру, ідзе барацьба за волю ці справядлівасьць. Але прырода подзьвігу можа быць розная. У тым ліку і на вайне.

Літаратура сацрэалізму замусоліла подзьвіг у імя радзімы, партыі і Сталіна, абыходзячы ўсю складаную разнастайнасьць тае зьявы. Подзьвігі бессаромна і рэгулярна сачыняліся ў мэтах прапаганды, як у час вайны, так і міру. Хто ня чуў пра подзьвіг камсамолкі, што павесілі немцы за няўдалы падпал канюшні з коньмі. Прытым націск рабіўся на тое, што яна мовіла перад пакараньнем. Спярша гэта былі словы: Сталін прыйдзе, затым — партыя прыйдзе, — адпаведна прапагандоваму аспэкту часу; у тым і была сутнасьць яе подзьвігу. Грымела шмат год слава байцоўпанфілаўцаў, якія быццам бы загінулі, не пусьціўшы немцаў у Маскву. I няважна было, што гэтыя героі пасьля вайны жывыя і здаровыя павярталіся з палону, — важна было, што іхні міф сваю прапагандовую функцыю выканаў. Мне запомніўся аповед знаёмага вайскоўца ў генэральскім чыне пра славуты подзьвіг Аляксандра Матросава. Генэрал у той час ваяваў камандзірам батальёну ў брыгадзе, дзе служыў баец Матросаў, і ўся тая гісторыя раскручвалася на ягоных вачах. Яе сачынілі палітрукі дзеля апраўданьня няўдалай атакі, каб знайсьці ў ёй хоць які пазытыў. I знайшлі забітага на полі байца, які, можа, бліжэй за іншых падпоўз да бліндажу. Вось і ўсё. Астатняе было прыдумана. Прыдумка апынулася важней за звычайную салдацкую сьмерць у бясслаўным баі.

У савецкай палітыцы і прапагандзе адбывалася звычайная для іх зьява п а д м е н ы, калі ахвяры і героі памяняліся месцамі — ахвяраў зрабілі героямі, а герояў ператварылі ў ахвяры. Першых ганаравалі зоркамі, а другіх звозілі на Калыму, Варкуту, Курапаты. То была палітыка і лёгіка бальшавізму, зразуметая, аднак, праз шмат гадоў пасьля.

Сапраўды, няшчасная краіна, якая мае патрэбу ў героях, як пісаў Бэртольд Брэхт.

Мяне цікавілі подзьвігі іншага кшталту — подзьвігі духу. З часоў Iсуса Хрыста і першых хрысьціянаў дух стаў немалаважным фактарам у барацьбе за выжываньне нацый ці этнасаў, — ня меней важным за фізычную сілу, якая ў старажытнасьці вырашала ўсё. Ды і ў самой літаратуры

ўсё большую прыцягальнасьць набывалі, так бы мовіць, подзьвігі інтэлігенцкія, а ня толькі салдацкія. Апошнія былі як бы трывіяльнай справай, тым больш на вайне. Калі ж подзьвіг зьдзяйсьняе той, хто прызначаны зусім для іншае, мірнай справы, тое ўжо ёсьць штось выключнае і набывае асаблівае значэньне. Хаця практычны вынік таго часта бывае нулявы. Як нулявы быў у прагматычных адносінах подзьвіг Януша Корчака ці настаўнікаў зь югаслаўскага гораду Крагуевацу, што разам са сваімі выхаванцамі пайшлі на пагібель. Вядома ж, на вайне сьмерць ёсьць зьява заўрадная.

У Беларусі таксама былі такія настаўнікі, хоць пра іх мала ведалі, прапаганда пра іх маўчала. Бальшавікі не прызнавалі высілкаў нацыянальнага настаўніцтва ў справе школьніцтва на акупаванай тэрыторыі. Настаўнікі, якія на той час вучылі дзяцей, не давалі зьдзічэць цэламу пакаленьню, лічыліся калябарантамі, і пасьля вайны нярэдка з вучнямі апыналіся ў Пячорлагу. Беларускі настаўнік Барыс Кіт за сваё самаадданае школьніцтва сядзеў у Лукішках пры польскіх уладах, у Вілейскім цэнтрале СД — пры немцах. Каб не апынуцца ў савецкім лягеры пасьля вайны, змушаны быў эміграваць на Захад. I ўсё таму, што ў гады юнацтва прыняў поклік вучыць дзяцей дабру і справядлівасьці і не адцураўся ад беларушчыны. Вельмі гэта важная і небясьпечная справа — беларускае настаўніцтва. Калі, канешне, быць ёй верным, не ператварыцца ў «прывадны рамень» бальшавіцкай палітыкі, як гэта мы назіралі ўсе гады савецкай улады.

«Абеліск» напісаўся лёгка, як прынята казаць — на адным дыханьні. Надрукаваўся ў Менску таксама безь вялікіх стратаў. Можна было перакладаць на расейскую мову, з чым, аднак, я марудзіў. Самому дужа не хацелася, думаў знайсьці лепшага за сябе перакладчыка.

Неяк пад той час давялося пазнаёміцца з расейскім паэтам, пяхотным разьведчыкам Рыгорам Куранёвым, які надрукаваў цікавую паэму «Рака Палата» — пра баі на Полаччыне. Ён быў прыязны, кампанейскі хлопец, меў добрую жонку Галю і сынка Сашку, і я, калі бываў у Маскве, здаралася, бавіў час у яго гасьціннай сямейцы. Галя, будучы выдавецкім работнікам, узялася перакласьці гэтую невялічкую аповесьць. «Новый мир» хутка яе надрукаваў, — праўда, ужо пры новым рэдактары.

Гэтую аповесьць я прысьвяціў памяці маладога настаўніка зь Мядзельшчыны Міколы Пашкевіча. То быў выдатны настаўнік — энтузіяст беларушчыны, бясконца захоплены літаратурай. Неяк мы ехалі на Нарач у госьці да старога Міхася Лынькова, прозу якога Мікола дужа любіў. Месца ў машыне для яго не было, дык Мікола папрасіўся ў багажнік, дзе, скорчыўшыся, ехаў добрых паўсотню кілямэтраў і казаў: «Як жа я яго не пабачу, ён жа такі старэнькі…». Тады ён пабачыў Міхася Ціханавіча, а праз паўгоду нечакана і памёр — раней за свайго куміра.

Памятаю, вычытваў наваміраўскую вёрстку ў скверыку бліз Путнікаўскага завулку і адначасна чытаў машынапісны тэкст «В круге первом» Аляксандра Салжаніцына, які мне да вечара далі ў «Новом мире». Салжаніцын тады быў адкрыцьцём для літаратуры, але пасьля «Аднаго дня Iвана Дзянісавіча» яго не друкавалі. Твардоўскі прабіваў гэты раман у ЦК, аднак бяз посьпеху. У маёй валізцы ляжала і яшчэ адна кніжка таго ж аўтара «Ленін у Цюрыху», якую мне даў Куранёў. Гэтую я вёз дадому — у Менск і Горадню, дзе яе прачыталі дзясяткі маіх сяброў ды іхніх знаёмых.

На «Абеліск», як ён быў надрукаваны, добрую рэцэнзію зьмясьціў у «Комсомольской правде» Рыгор Бакланаў, ацэнка якога для мяне заўжды была важная. Таксама як і нашага агульнага сябра Лазара Лазарава.