33. Курылы. Кунашыры

We use cookies. Read the Privacy and Cookie Policy

33. Курылы. Кунашыры

Далёкаўсходні адрэзак майго жыцьця застаўся ў памяці як штось звыродлівае, маларэальнае, парадаксальнае…

З аднаго боку — звычайная армейшчына, службовая задубянеласьць і муштра. Але, накладзеныя на тамтэйшыя экзатычна-адмысловыя абставіны, інакшыя прыродныя ўмовы, яны ня толькі прыгняталі людзкія натуры, але і душылі іх сваёю выключнасьцю, непадобнасьцю на ўсё ранейшае, звыклае эўрапейскае.

Пасьля даўгога чыгуначнага падарожжа ўздоўж усяе Далёкаўсходняй магістралі, месячнага чаканьня ў казармах Другой рэчкі пад Уладзівастокам (тых казармах, дзе ў канцы 30-х гадоў быў перасыльны лягер і дзе скончыў сваё жыцьцё паэт Восіп Мандэльштам), пасьля марскіх вандровак у душных твіндэках грузавых суднаў па Японскім моры ўбачыў нарэшце месца свайго прызначэньня — пасёлак Галаўніно на паўдзённым канцы вострава Кунашыра. Тады ўжо быў не адзін, а з жонкаю Надзеяй Андрэеўнай, нядаўняй выпускніцай Гарадзенскага пэдінстытуту, якая мусіла выправіцца са мной у нязьведаны далёкі шлях.

Галаўніно выглядала з мора як група раскіданых на беразе нізенькіх драўляных дамкоў на фоне велічнай, зарослай лесам гары тутэйшага вулкану зь японскаю назвай Цяця-яма. (Яма — па-японску якраз гара.) У бок мора тырчэла драўляная збудоўка пірсу, на якім стаяла некалькі салдатаў, яны паказалі, дзе месьціцца штаб палку, куды мне і належала завітаць. На тым дзікім, гарыстым, парослым хвояй ды бамбукам востраве мне суджана было змэнчыць аж тры гады майго не старога яшчэ жыцьця.

Для жыльля была прызначаная цесная каморка ў драўляным, з дошак, як і ўсё тут, дамку, дзе замест крэслаў ці табурэтак служылі скрынкі, вечка адной зь якіх, прымацаванае ў падваконьні было сталом. На сярэдзіне каморкі месьцілася жалезная печка з праіржавелымі трубамі, выведзенымі ў падстольле. Аднойчы праз тыя трубы загарэўся гонтавы дах, што (на шчасьце) было заўважана гаспадаром, які якраз ішоў з казармы на сьняданак. Дом стаяў на самым беразе затокі, ззаду пад прызбу заўжды пляскаліся хвалі Ціхага, або Вялікага, акіяну. Затока ўвогуле была мелкаводная, зарослая марскімі водарасьцямі, якія ў адліў тоўста высьцілалі чорны ўзьбярэжны пясок. Часам мора выглядала нават прыгожым, асабліва ў пагодныя дні. Але пагодных дзён было ня надта багата, болей бушавалі вятры, у сьцюдзёную пару мяло сьнегам — замятала пасёлак да ягоных жалезных комінаў. Непрытульна выглядаў Вялікі акіян, а з другога боку сурова высіліся засьнежаныя горы на японскім востраве Хакайда, за якім было зноў мора і затым ужо Азіяцкі мацярык і далёка-далёка Эўропа. Беларусь мроілася ў няўяўнай далечы, ад якой часьцяком сьціскалася сэрца. I ня толькі ў мяне. Часам здараліся выпадкі самагубства, асабліва сярод маладых салдатаў і нават маладых афіцэраў. Тады некаторыя дзівіліся — чаму так? Што прычынай? Хто іх пакрыўдзіў? Я дык разумеў, чаму. Жахлівая адарванасьць ад звыклага побыту, адзінота, выкінутасьць з цывілізаванага (эўрапейскага) сьвету былі тою псыхалягічнай прычынай, што некаторым чуйным натурам не давала жыць. Тутэйшае паднявольнае салдацкае існаваньне рабілася нясьцерпным. Нейкім сродкам ад таго псыхалягічнага сіроцтва было б сяброўства, зямляцтва. Але ў мяне быў усяго адзін зямляк, салдат Барсукевіч, родам зпад Горадні, зь якім мы зрэдчас перакідваліся роднымі словамі. Ды хутка лёс разлучыў нас і з Барсукевічам.

На той час яшчэ ўзьнікалі нейкія літаратурныя памкненьні, пабудзілася паўзабытая тэма вайны. Напісаў дватры апавяданьні на беларускай мове, якія паслаў у Менск на адрас часопісу «Полымя», каб перадалі Міхасю Лынькову. Прозу гэтага аўтара любіў з даўняй пары, і, думалася, ягоная ацэнка будзе спрыяльнай. I праўда, даволі хутка (за якіх, можа, тры месяцы) атрымаў адказ — падрабязны разбор на некалькіх старонках. Як цяпер прыпамінаю, апавяданьні былі даволі слабыя, і Міхасю Ціханавічу спатрэбілася нямала такту, каб нешта сказаць па сутнасьці і не параніць аўтарскага самалюбства. Аўтар адчуў тое і болей не пісаў. Доўга не пісаў наогул.

Руцінная вайсковая служба ўвогуле была, як і ўсюды: заняткі, нарады, догляд зброі і тэхнікі. Ну і, вядома ж, палітпадрыхтоўка — сьвятая справа ўсёй Савецкай арміі. Але якраз руціннымі заняткамі мы меней за ўсё і займаліся, бадай усё першае лета пайшло на перавозку боепрыпасаў. Вялізныя акіянскія сухагрузы ці ня кожны тыдзень паяўляліся на нашым рэйдзе, і мы на лодках-кунгасах згружалі зь іх скрынкі (тысячы скрынкаў) самых розных боепрыпасаў, вазілі іх углыб востраву ў адмысловыя баясховішчы. Мяркуючы па ўсім, камандаваньне рыхтавалася да новага Порт-Артуру. Якраз усчалася карэйская вайна, і аднойчы нас, падняўшы па трывозе, вывелі на ціхаакіянскае ўзьбярэжжа. Адразу ж пачалі капаць-акопвацца, а затым будаваць болей грунтоўныя ўмацаваньні (бліндажы, бункеры, агнявыя пазыцыі, НП ды КП). З дня на дзень чакалі нападу амэрыканцаў. Начальства патрабавала дасканаліць абарону, перакрываць збудаваньні лесам ды глыбей закопвацца ў зямлю. А лесу не давалі, лясніцтва лавіла і штрафавала самавольшчыкаў, што секлі піхты ды хвоі. Афіцэры лаяліся, плацілі штрафы, а начальства патрабавала, каб усё было збудавана паводле статуту інжынэрнай службы. I так восень, зіму і лета. I зноў восень…

Улетку хоць была сувязь з мацерыком, хадзілі параходы, завозілі правізію. А восеньню рэйсы спыняліся, шэсьць месяцаў востраў быў адрэзаны ад краіны. Харчаваліся толькі кансэрвамі, пілі 95-градусны сьпірт, які з жалезных бочак прадавалі рыбалавецкія кааператывы ў суседніх сёлах. Пад вясну канчаўся і сьпірт, тады найбольш спрактыкаваныя пераходзілі на адэкалёны, ласьёны, розныя тэхнічныя вадкасьці накшталт антыфрызу. Камандзіры былі розныя, пераважна ветэраны вайны, але прыбывалі і маладзейшыя — з вучылішчаў. Першыя звыкла цягнулі вайсковую лямку, выслугоўваючы пэнсію, а маладзейшыя, апынуўшыся на краі імпэрыі, часам бунтавалі, служыць не хацелі. Як мой малады сябра Лёшка Клімаў. Ён скончыў вайсковае вучылішча, а раней — Сувораўскае, усё жыцьцё рыхтаваўся стаць афіцэрам, а стаўшы ім, зразумеў, што зрабіў памылку. Але начальства таго не разумела і Лёшкаў бунт перапыняла сродкамі дысцыпліны — вымовамі ды гаўптвахтай.