[ІНтэрв’ю газеце «Неделя»]

[ІНтэрв’ю газеце «Неделя»]

— Васіль Уладзіміравіч, можа, парушым «пратакол» гэтай старонкі «Недели» і пачнём з фіналу: высветлім вашы адносіны да гумару. Пра лічбу 13 не пытаюся…

— А я якраз з цікавасцю паслухаў бы чалавека, якому лічба 13 дапамагла ў жыцці або, наадварот, перашкодзіла яго парыву дасягнуць дасканаласці… Што датычыць гумару, дык я люблю і востры жарт, і дасціпнасць, і сатыру, і «лёгкія» жанры. Але гумар абавязкова павінен быць дарэчы. Не цярплю, калі хто-небудзь пачынае «хахміць», асабліва на тэму мінулай вайны. А трэба прызнаць, што ўжо мільгаюць у літаратуры і ў мастацтве прыхільнікі «ваеннага лёгкага гумару», сёй-той спрабуе ствараць ледзь не вадэвілі пра вайну. Але ж яшчэ баляць і крывавяць раны, яшчэ аплакваюць маці сваіх сыноў, якія не вярнуліся з вайны; хіба тут да гумару?..

— Менавіта таму вашы творы расказваюць выключна пра вайну, пра людзей на вайне?

— Прызнацца, у час вайны я не мог чытаць нічога, напісанага пра яе ў жанры мастацкай літаратуры. Занадта вялікая была розніца паміж кніжным адлюстраваннем людскіх пачуццяў і сапраўднымі пачуццямі, асабліва тымі, якія бушавалі на палях баёў. А пасля вось, калі ласка, сам пачаў пісаць. I толькі пра вайну. Нас, франтавікоў, вайна біла ва ўпор, страляла ў сэрца кожнага з нас. Тым, хто вырваўся з яе пекла, яна сніцца і цяпер, праз трыццаць год пасля перамогі. Раней снілася кожную ноч, цяпер радзей, але надта глыбока сядзіць яна ў нашай свядомасці. У тым, што я пішу толькі пра вайну, вінаваты не я — вайна вінавата.

— А як пачалося гэта пісанне? Я чуў, што вы ў дзяцінстве малявалі, марылі стаць мастаком. Ці быў які-небудзь канкрэтны імпульс, што падштурхнуў вас пісаць?

— Быў такі, калі можна так сказаць, «імпульс», добра яго памятаю: аповесць Рыгора Бакланава «На поўдзень ад галоўнага ўдару». Таленавітае мастацкае апавяданне аб драматычных баях пад Балатонам, кульмінацыяй якіх стаў захоп фашыстамі венгерскага горада Секешфехервара. Тым, хто ваяваў на Трэцім Украінскім фронце, мабыць, да канца дзён запомнілася гэтая нязвыклая для рускага слыху назва… Прачытаўшы аповесць Бакланава, я зразумеў: можна напісаць пра вайну з вычарпальнай праўдзівасцю і глыбінёй. I адважыўся зрабіць першую, даволі нерашучую спробу ў гэтым напрамку, напісаўшы аб падзеях, праўда, далёкіх ад зімы 1945 года. Аповесць «Жураўліны крык» пабачыла свет у 1959 годзе ў часопісе «Маладосць». З яе і пачалося маё, як вы сказалі, «пісанне».

— Як вы лічыце, што вам ужо ўдалося сказаць пра вайну і што яшчэ хацелася б сказаць? Якія адкрыцці чакаюць нас, вашых чытачоў, у новай быкаўскай прозе?

— Што ўдалося? Часам так бывае: калі пішаш, здаецца, быццам нешта ўдалося або, па меншай меры, удаецца.

А напішаш — і незадаволены! Не так, не тое!.. Мяркую, што мне, у ліку іншых, удалося стварыць у літаратуры маленькі кавалачак вялікай вайны, названы салдацкай праўдай. Калісьці крытыкі папракалі мяне за «акопную праўду», укладваючы ў гэты тэрмін нейкі свой негатыўны сэнс. Не ведаю, што яны мелі на ўвазе пад «акопнай праўдай». Я ж у першую чаргу бачыў у ёй псіхалогію чалавека, які застаўся сам-насам з ворагам або акоп якога прасуе гусеніцамі варожы танк… Хіба нам абыякава, нецікава, што ў такі момант адчувае чалавек? Перакананы: у гэтай галіне — безліч не пазнанага, не даследаванага яшчэ нашай літаратурай, на жаль, яно паступова адыходзіць з народнай памяці. Але і сёння з’яўляюцца ўсё новыя, цудоўныя па сваёй праўдзівасці творы пра вайну. Ну, хоць бы новыя аповесці і апавяданні Кандрацьева, аповесць Адамовіча «Карнікі», надрукаваная ў «Дружбе народов». Гэта зусім новыя старонкі вайны, сапраўдныя адкрыцці салдацкіх характараў…

Мне таксама хацелася б у наступных творах зрабіць такія адкрыцці. Ці ўдасца? Не ведаю. «Хачу» і «магу» — паняцці нярэдка процілеглыя…

— Вядомы такі эпізод з вашай біяграфіі: у баях за Кіраваград лейтэнант Васіль Быкаў быў забіты, а потым пахаваны, аб чым маці ў свой час атрымала афіцыйнае паведамленне…

— Так. Пахаваны ў брацкай магіле ля вёскі Вялікая Севярынаўка. Але я быў толькі паранены. Выжыў па чыстай выпадковасці. У сваіх аповесцях я пісаў аб тым, што бачыў і перажыў сам, што бачылі і перажылі мае таварышы. Вядома, у маіх кнігах няма літаральнага ўзнаўлення вайсковых сітуацый, але ўсё, аб чым я пішу, так або інакш было. Ніхто з ветэранаў, напрыклад, удзельнікаў баёў за Кіраваград, не папракаў мяне ў скажэнні фактаў. А характары, мастацкія вобразы — гэта ўжо прэрагатыва пісьменніка. Хоць пісьменнік зусім вольны ў іх стварэнні і кіруецца прытым адзіна мастацкай логікай, я мог бы даць справаздачу ў сваіх матывах і назваць прататыпы. Калі б у гэтым з’явілася неабходнасць або хтосьці, скажам, запярэчыў у тым сэнсе, што такіх характараў у гады вайны не было і быць не магло, я назваў бы рэальныя імёны рэальных людзей.

— Колькі ж, так сказаць, «працэнтаў» асабістага вопыту закладваеце вы ў свае творы?

— Усё, што прыгодна, памножанае на ўяўленне. Дзе не стае аднаго, выручае другое. Каб напісаць адзін твор, зразумела, добры, трэба, як вядома, усё жыццё і яшчэ трошкі…

— А як жа з вашымі партызанскімі аповесцямі? Вы прайшлі франтавую вайну артылерыстам, камандзірам стралковага ўзвода, узвода аўтаматчыкаў:, але ж у партызанах вы не былі…

— Прадбачыў гэта пытанне… I ўсё ж партызанскія аповесці напісаны на аснове асабістых ведаў, уяўленняў, а галоўнае — пранікнення ў псіхалогію чалавека на вайне. Гэта толькі здаецца, быццам сутнасць партызанскай барацьбы і франтавой вайны розная. На справе ж і тут і там усё вырашала адно, старое, як свет, і заўсёды балючае пытанне — жыць або памерці. Усім выжыць было немагчыма, а паміраць ніхто не хацеў. У гэтай невырашальнасці галоўная сутнасць усялякага твора на тэму вайны. Усё астатняе — прыватнасці, якія не маюць для пісьменніка занадта вялікай праблемы.

— Некаторыя чытачы пытаюцца: чаму ў кожным творы Быкава існуе здраднік?

— Прырода гераічнага нам блізкая і зразумелая. Зразумела, напрыклад, што менавіта кінула Аляксандра Матросава на амбразуру дзота, што павяло на смерць маладагвардзейцаў, Зою Касмадзям’янскую, падпольшчыкаў Мінска. Іх паводзіны — гэта норма паводзін савецкага чалавека. Норма! Але чаму ж так бывае: тысяча, дзесяць тысяч чалавек страляюць па ворагу, а адзін раптам (ці раптам?) паварочвае зброю і страляе ў сваіх. Чаму? Гэта ж яўнае адхіленне ад «нормы»! Магчыма, ён вучыўся ў адной школе з Зояй Касмадзям’янскай або з маладагвардзейцамі, нават сядзеў на адной парце з героем! Што, дзе, калі зрабіла яго здраднікам? Згадзіцеся, што разабрацца ў прыродзе здрадніцтва таксама неабходна. Для чаго? Каб выкараніць гэтую прыроду, каб у будучым не было ні аднаго здрадніка. Таму я і выводжу на старонках сваіх кніг такіх людзей, як Рыбак, Пшанічны, і іншых…

— Скажыце, калі ласка, Васіль Уладзіміравіч, чым вы больш за ўсё даражыце ў сваіх творах?

— У сваіх? Хутчэй ва ўсіх і ўсялякіх: праўдай! Праўда недзялімая, гэта даўно вядома. Іншая справа, што кожны з нас, з прычыны пэўнай абмежаванасці асабістага вопыту, можа валодаць толькі некатораю часткай жыццёвай праўды (гэта я вяртаюся да «акопнай праўды»); іншую, вялізную частку папаўняе ў нашай свядомасці вопыт іншых — блізкіх, знаёмых, грамадства ў цэлым. Нам, франтавікам, тым, хто, як кажуць, меў «непасрэдную» справу з ворагам, блізкая і зразумелая наша праўда смяртэльнай сутычкі… Другім праўда вайны знаёма не па перарытых мінамі палях, не па акопах, а па камандных пунктах, штабах, рэдакцыях ваенных газет… Што ж, іх вопыт таксама карысны і патрэбны ў справе стварэння агульнай, праўдзівай, шматскладанай карціны вайны. Кожны мастак прыходзіць у мастацтва перш за ўсё з праўдай асабістага вопыту, з асабістым разуменнем і тлумачэннем свету. Справа чытача — меркаваць аб меры яго праўдзівасці, аб ступені яго праваты. Думаю, чытач і рассудзіць.

— I на кінаэкране, і на сцэне ўсё часцей з’яўляюцца быкаўскія героі. Ці задаволены вы імі? Ці задавальняюць вас кінематаграфічны і тэатральны эквіваленты вашых празаічных твораў?

— Што рабіць, кіно заваявала кантыненты і пануе ў свеце мастацтваў побач з такім папулярным і дзейсным партнёрам, як тэлебачанне. Тэатр застаецца трохі ззаду — не тая, як кажуць, энергія, «менш электрычнасці». Да таго ж тэатру патрэбна вельмі сур’ёзная (нават калі і камедыйная!) драматургія ў якасці генератара ідэй і высокай духоўнасці… Шчыра кажучы, літаратурныя героі мне больш падабаюцца, чым кінематаграфічныя і тэатральныя, за рэдкім выключэннем.

— Калі можа адбыцца сустрэча чытачоў з новымі літаратурнымі героямі Васіля Быкава?

— Я не праграмую сваіх намераў. Больш спадзяюся на не дужа пахвальны, але вельмі блізкі рускі «авось». Авось калінебудзь што-небудзь і выйдзе з-пад майго пяра.

— Але як хутка?

— Авось хутка.

— Што б вы хацелі пажадаць чытачам «Недели»?

— Толькі чытаць пра вайну. У горшым выпадку — толькі пісаць пра вайну. Выключна пра мінулую. Ну, і здароўя, вядома, здароўя.

Інтэрв’ю вёў М. Матукоўскі.

[1980]