78. Прэмія. Мова

78. Прэмія. Мова

Мы жылі ў ненатуральным, звыродлівым сьвеце, калі былі адпрэчаны ня толькі хрысьціянскія запаветы, але і элемэнтарныя меркаваньні здаровага сэнсу. Сэнс зрабіўся клясавым, партыйным, пралетарскім. Нас заклікалі пісаць праўду, але далёка ня кожная праўда дазвалялася ў літаратуры, хіба тая, якая служыла ўладзе. Над рэглямэнтацыяй праўды шчыравалі партыйныя органы, ім дапамагалі пісьменьніцкія начальнікі, цэнзары, рэдактары, «закрытыя» рэцэнзэнты, якія за верную службу надзяляліся кватэрамі, пасадамі, навуковымі званьнямі, прэміямі. На дзяржаўную прэмію Беларусі былі вылучаны разам Уладзімер Караткевіч і Барыс Сачанка, дзе слынны клясык беларускай культуры быў толькі фонам, бо прэмію, вядома ж, далі Сачанку. Для таго не абышлося без энэргічнага ўмяшаньня ЦК у асобе Iвана Антановіча. Усё тое, натуральна, вяло да выраджэньня літаратуры. I калі ў ёй паяўлялася ня надта пакорнае імя ды яшчэ надзеленае пэўнымі здольнасьцямі, наверсе вырашалі, што зь ім рабіць. Выпрабаваны спосаб 30-х гадоў, мабыць, ужо апрыкрыў, запатрабаваліся гнуткія спосабы — бізуна ў спалучэньні зь пернікам. Глядзелі, які станецца больш выніковым. Пасьля шматгадовай лупцоўкі бізуном да Быкава было вырашана прымяніць пернік. Я, канешне, пра тое ня ведаў: літаратурныя начальнікі ўмелі хаваць партыйныя таямніцы. Нават тыя зь іх, што ўвогуле дабражадана ставіліся да мяне.

Недзе пад канец 70-х гадоў Камітэт па прэміях прысудзіў мне Дзяржаўную прэмію СССР за аповесьці «Абеліск» і «Дажыць да сьвітаньня». Пасьля перажытага ў літаратуры тая прэмія неяк ня надта ўзрушыла, хаця, вядома, я стаўся абнадзеены — можа, цяпер адчэпяцца? Вядома, я не разьлічваў, што ўжо цяпер мне будзе дазволена пісаць усё і так, як я захачу, ды ўсё ж… Праўда, Адамовіч з ягоным сарказмам сказаў, што цяпер сам не захочаш дражніць гусака, будзеш памяркоўней, бо прайшоў вывучку. Можа, і так. Як заўжды ў такіх выпадках, прэмія парадавала сяброў, але і прыбавіла зайздросьнікаў — таксама зь ліку сяброў. А зайздрасьць (хвароба чырвоных вачэй пакітайску) — дужа кепская рэч, якая валодае нейкай д’ябальскай сілай. У тым я добра пераканаўся за свой літаратурны век. Ды й памятаю, як у дзяцінстве мама дужа баялася суроку, кепскага вока — зусім як у Кітаі…

Уручалі прэмію ў Крамлі, пасьля там жа абмывалі — тузін сьвежых ляўрэатаў ад літаратуры і мастацтва. Галоўным гаспадаром мерапрыемства быў наш зямляк Шаура, які даволі холадна павіншаваў мяне — бы аб’явіў вымову. Але тое мяне ня дужа ўражвала — болей запомнілася добразычлівая ўвага сяброў у Маскве і Менску. Тады ж ці крыху раней адпалі некаторыя з выдавецкіх праблемаў — у Менску заплянавалі і выдалі чатырохтомны збор твораў, хаця і не ўключылі ў яго «адыёзныя» аповесьці — «Мёртвым не баліць» і «Круглянскі мост». Мусіць, каб ня надта фанабэрыўся свежасьпечаны ляўрэат.

У Менску ў тыя гады я бываў часта — то прыязджаючы на якія мерапрыемствы Саюза пісьменьнікаў, то ў рэдакцыі па выдавецкіх справах. А то — вяртаючыся з Масквы. Калі да гарадзенскага цягніка заставаўся нейкі час, забягаў на вуліцу Энгельса ў цесны дамок СП, дзе сядзеў Толя Вярцінскі. Ля яго заўжды можна было збавіць час у кампаніі Макаля, Гамолкі ці яшчэ каго зь менскіх літаратараў. Там было шумна і часта весела. Але каб пагаварыць пра справы, умоў там не было. Пра справы і штосьці сур’ёзнае звычайна размаўляў зь Hілам Гілевічам, калі ён ня быў на лекцыях ва ўнівэрсытэце. Ніл, апроч таго, быў ня супроць прыняць чарку, гаворка зь ім была цікавая і сур’ёзная — пра жыцьцё, літаратуру і найбольш — пра мову.

Нацыянальная мова беларусаў, як і сто год таму, зьняважліва тапталася на ўсіх узроўнях, выцясьнялася расейскай, хаця афіцыйна тое не прызнавалася. Афіцыйна, наадварот — улады трубілі пра яе росквіт, што давала памылковую падставу думаць пра нейкі недагляд, які можна выправіць. Ніл, як чалавек эмацыйны, балюча перажываў той моўны стан. Ва ўнівэрсытэце з дапамогай студэнтаў ён без супынку зьбіраў і накопліваў фальклёр, які выдаваў кніжкамі — адну за адной. Ды фальклёр мала каго цікавіў. Школьніцтва на беларускай мове пакрысе марнела, ужо трэба было паезьдзіць па раёнах, каб знайсьці цалкам беларускую школу (як, прыкладам, у Гудзевічах на Гарадзеншчыне). У Менску не засталося ніводнай. А без авалоданьня беларускай мовай маладымі пакаленьнямі рабілася марнай уся беларуская культура. Мы гаварылі, што пры гэткіх тэмпах русыфікацыі празь якіх 20–30 год беларускую кніжку ня будзе каму і прачытаць. А мы ж шчыруем менавіта над кніжкай, як шчыравалі нашыя шматпакутныя клясыкі. Ці ня марным стане ўсё тое шчыраваньне? Кажуць, Якуб Колас памёр над лістом у ЦК наконт уціску беларускай мовы. Што з таго часу зьмянілася? Камуністычная партыя ўпарта трымаецца сваёй рускамоўнасьці, усё партыйнае кіраўніцтва зь верху да нізу працуе толькі на расейскай мове. Па-беларуску выступае адзін міністр фінансаў Шаціла, якому, аднак, хутка на пэнсію. I тут самае крыўднае, што нашу нацыянальную праблему ня хочуць разумець нашы расейскія калегі нават самай дэмакратычнай скіраванасьці. Апроч хіба Валянціна Аскоцкага ды Лазара Лазарава, зь якімі давялося гаварыць пра тое, ніхто іншы ня выказаў нават цікавасьці да лёсу нашае мовы. Ну і што, кажуць, пяройдзеце на расейскую. Што, расейская горшая? — Не, кажу, нават лепшая. Але…

Што але, ужо не было ахвоты тлумачыць. Тагачаснае кіраўніцтва СП у асобах Броўкі, Шамякіна, Танка было нібы спаралізаванае моўнай праблемай і баялася нават загаварыць пра яе. I ня дзіва. Шамякін шмат год быў старшынёй Вярхоўнага Савету, гэта пры ім адбывалася галасаваньне аб выкрэсьліваньні з канстытуцыі БССР артыкулу пра дзяржаўнасьць беларускай мовы. А другі раз прыкладна тое ж сталася пры старшынстве акадэміка Навуменкі. (Усе тыя факты зьнішчэньня беларускай мовы на ўзроўні вярхоўнай улады падрабязна выкладзены ў працы Анатоля Белага. Ня ведаю, аднак, ці была яна надрукаваная, бо пра яе аўтара пусьцілі чутку, быццам ён — агент КДБ і ўсе яго захады — правакацыйныя.) Тое ж кіраўніцтва СП не знайшло адвагі ініцыяваць перад урадам перанос у Менск парэштак Максіма Багдановіча зь Ялцінскіх могілак, дзе ім пагражала руйнаваньне. Баяліся праявы нацыяналізму, як самага страшнага злачынства, за якое ў 30-я гады атрымлівалі кулю ў патыліцу? Наўрад. Болей дбалі, каб не адлучылі ад карыта, да якога прыладзіліся за адносна лібэральныя гады, што наступілі пасьля Цанавы. Мабыць, таму адно праўдзівае выступленьне Уладзімера Дамашэвіча наконт беларускай мовы ледзьве ня скончылася для яго кепска. Пасьля Шамякін казаў: насілу ўратавалі — во якія яны былі добрыя. Далі Дамашэвічу хадзіць на волі. Можа, тое, аднак, і праўда: у нас не саджалі, як на Украіне, у нас не было і дысыдэнтаў. Падобна, намер зрабіць іх зь некаторых гродзенцаў ня ўдаўся, не хапіла прафэсіяналізму ці што? А можа, мяняўся час, палітычны вецер зьмяніў накірунак, можна было расслабіцца?