41. «Гродзенская праўда»
41. «Гродзенская праўда»
Тым часам настала вясна, на Савецкай вуліцы ў Горадні зацьвіталі каштаны. Я перабраўся на іншую кватэру — таксама нехуцавую, але з водаправодам. Сталай працы ўсё яшчэ ня меў. Неяк ідучы па вуліцы, спаткаў намесьніка галоўнага рэдактара Андрэя Салаўёва, які папытаўся пра мае справы і сказаў зайсьці ў рэдакцыю. То быў удалы візыт: неўзабаве я заняў месца ў сакратарыяце — тое самае, якое пакінуў сем год таму. Маім новым начальнікам — адказным сакратаром — тады стаў Андрэй Колас, які незадоўга перад тым пераехаў з Ваўкавыску. За сталом побач працаваў мастак-рэтушор Валодзя Фрыдрыхсон, выкрутлівы лёс якога закінуў з Архангельску на Беларусь. Ён нарадзіўся ў сям’і абруселага немца, але як пачалася вайна, каб пазьбегнуць пэўных праблемаў, выдаў сябе за яўрэя, ды быў выкрыты і апынуўся ў працоўных лягерох на Паўночным Урале. Будучы па адукацыі кінаапэратарам (скончыў ВГІК), ня мог уладкавацца ў Расеі, а ў Горадні яго прыгрэла ўсё тая ж добрая душа Андрэя Абрамавіча Салаўёва. Георгій Цьвятніцкі, як і раней, за сталом насупраць мераў лінейкай набор ды маляваў макеты газэтных старонак.
Я на той раз меў шмат сакратарскіх абавязкаў. Найперш вычытваў тасаўскія і белтаўскія стужкі, што перадаваліся па тэлетайпе, пасьля правіў тэксты перакладаў зь беларускай на расейскую і наадварот. Вычытваў таксама расейскія матар’ялы. Для таго давялося грунтоўна заняцца стылістыкай. Андрэй Абрамавіч неяк уручыў мне тоўстую кнігу — курс газэтнай стылістыкі для завочнікаў, які я добрасумленна праштудыяваў. Газэтная практыка, вядома ж, куды як адрозьнівалася ад пурытанскай тэорыі, і маёй праўкай журналісты былі незадаволеныя. Усе так пішуць, казалі яны. Сапраўды, менскія газэты, у тым ліку «Советская Белоруссия» і «Звязда» (ды і «Правда» таксама), кіраваліся ўласнымі партыйнымі правіламі стылістыкі. Чаму «Гродзенская праўда» павінна кіравацца інакшымі? I я махнуў рукой. Хай ідуць, як ішлі дагэтуль, гэтыя несьмяротныя выразы накшталт: вядуць барацьбу, вядуць уборку, вядуць нарыхтоўку. Ды шмат іншых. Колішняга строгага раўніўца літаратурна-газэтнай мовы Міколы Аўчарова ўжо не было ў рэдакцыі. Зь яго «падазроным» мінулым ён тут працаваў нядоўга і, звольнены, зьехаў у Таганрог, дзе паступіў на камбайнавы завод рабочым. А то быў выдатны мовавед, якія ў рэдакцыях здараюцца нячаста.
На пачатку лета з аддзелу культуры мне далі адзін матар’ял наконт кватэрнай несправядлівасьці, і я за выхадны напісаў фэльетон. Iрына Суворава ў маёй прысутнасьці аддала той фельетон Коласу, дадаўшы пэўныя камплімэнты ў адрас аўтара. Toe змусіла мяне да ніякаватасьці. Нязвыклы да пахвалы, я ня ведаў яшчэ, што ў пэўныя моманты лягчэй трываць папрок, чым пахвалу. Тым болей публічную і ад жанчыны, да якой маеш сымпатыю.
У адным зь летніх нумароў «Маладосьць» надрукавала маё апавяданьне «Страта». А яшчэ празь невялікі час тое апавяданьне выйшла ў маскоўскім часопісе «Советский воин». Пераклаў яго вайсковы журналіст Якаў Плехаў, які тады таксама пачынаў сваю літаратурную творчасьць. Гэта падвойная ўдача адразу ўзьняла аўтара ў яго ўласных вачох, хаця зьнешне я стараўся быць як мага спакайнейшым. Мабыць, баяўся спалохаць нечаканую ўдачу. Тым болей, што, прачытаўшы абодва тэксты, знайшоў там масу слабіны і нават недарэчнасьцяў, з чаго доўга пакутаваў. Тыя перажыванкі імкнуўся заглушыць працай над новымі рэчамі, калі, здавалася, напішацца лепш. Бо ўжо займеў нейкі вопыт.
На жаль, лепей усё не пісалася. Ці вопыт аказаўся недастатковы, ці — што болей верагодна — спрацавала выснова: у літаратуры кожны новы твор пачынаецца як бы ў першы раз. У першы раз наогул. Пасьля колькі я ні пісаў, кожны раз успамінаў тое, прачытанае, здаецца, у Парандоўскага. Тады я наогул шмат чытаў літаратуры такога кшталту — галоўным чынам пра пісьменьніцкую тэхналёгію. Думалася, менавіта ў ёй — сакрэты пісьменьніцкага посьпеху. Аказалася — ня ў ёй. Ці ня толькі і ня столькі ў ёй. Даўно вядома, што складнікі культуры — жыцьцё і сама культура. Адно без другога мала што значыць і ў літаратуры. У мяне, як здавалася, веданьня жыцьця хапала, меў вопыт, нагледзеўся на мноства людзей і людзкіх тыпаў. Культуры, ведама, не хапала. Але, як пасьля зразумеў, культура — рэч бязьмерная. Колькі яе ў каго ні ёсьць, наўрад ці можна сказаць, што хапае. Культура — мора, бязьмежны акіян, назапашаны чалавецтвам праз тысячагодзьдзі. Зрэшты, як і жыцьцё таксама. Мабыць, нікому немагчыма тое ды іншае ахапіць у поўным аб’ёме.
Але для нашага чалавека мала клопату было да сусьветнай культуры — яму абы дапяцца да культуры савецкай. Нацыянальнай па форме і сацыялістычнай па зьмесьце. Адмыслоўцы гэткай культуры выхоўваліся партыяй, навучаліся ў ВНУ, шчыравалі ў літаратуразнаўчай і філялягічнай навуках. Акадэмія навук Беларусі выдала расейска-беларускі слоўнік пад рэдакцыяй акадэміка Крапівы, дзе беларуская лексыка амаль упадабнялася да расейскай, што, паводле задумы, павінна было працаваць на зьліцьцё народаў у адну братнюю сям’ю. Народы не зьліліся, але моўнай шкоды той слоўнік нарабіў нямала, гэтая шкода адчуваецца і дагэтуль. Працуючы ў сакратарыяце, я змушаны быў правіць беларускія тэксты паводле таго слоўніка, хаця часьцяком мая беларуская натура працівілася моўнаму гвалту. Успаміналіся маміны словы і выразы, якія былі іншыя, нават іншай прыроды, але ж іх на газэтную старонку ня ўставіш. Iх выкрасьліць карэктар, перад якім на стале ляжыць моўны закон у выглядзе таго ж слоўніка акадэміка Кандрата Крапівы, адзначанага Дзяржаўнай прэміяй СССР.