Апанасiк

Апанасiк

У вапошнiм сваiм лiсьце да жонкi я пiсаў, каб яна лiквiдавала кватэру i прыяжджала да мяне. Што будзе, калi яна ўжо выехала!

Калi выводзiлi «на прагулку» жанчын, я неспакойна кiдаўся да вакна, паглядаючы, цi сярод арыштаваных не пабачу жонкi свае з дзеткамi. Я меў падставы гэтага баяцца. У «сацыялiстычнай дзяржаве» ня важна, цi хто мае за сабой нейкую вiну; важна тое, што ён радня iншага арыштаванага.

Аднак днi плылi шчасьлiва.

Раптам адзiн раз уначы я пачуў на калiдоры жаночы крык i плач дзяцей. «Ужо», — падумаў я. I нецярплiва чакаў заўтрашняй жаноцкай «прагулкi».

— Ужо iдуць! — клiкнуў мяне мой камрат, якi стаяў ля вакна.

Я кiнуўся да вакна i, ня гледзячы на тое, што магу зьвярнуць на сябе ўвагу вартавога, прытулiўся да ваконных кратаў…

I ўздыхнуў з палёгкай: жонкi мае там яшчэ ня было. Тая жанчына, што крычала ўначы на калiдоры, была нейкая вясковая кабецiна, мусiць, з пагранiчча. Мужа, мабыць, арыштавалi раней, цяпер сьледам за iм — жонку з дзецьмi.

Самае малодшае ня мела яшчэ двох год. Гэта быў хлопчык.

Уважаючы маладога «праступнiка» не асаблiва небясьпечным, яму дазволiлi бегаць у калiдоры. Клiкалi яго Апанас. Памятаю, адзiн раз, як адчынiлiся дзьверы мае камары, я ўбачыў перад дзьвярыма дзiцячыя вочы, якiя паглядалi з цiкавасцяй на мяне. Я ўзяў на рукi маладога таварыша-вязьня i, прытулiўшы дзiця да сябе, у глыбiнi душы цешыўся ў сваiм бацькаўскiм эгаiзьме, што гэта ня мой Казюк праводзiць свае дзiцячыя гады на вастрожным хлебе, але чужы для мяне, бедны Апанасiк…