За Ярашоўкаю / Za Jaroszówką

За Ярашоўкаю / Za Jarosz?wk?

За Ярашоўкаю

За Ярашоўкаю, калі ісці лесам улева, можна напаткаць даліну.

Летам — я, Таня i дзеці — ходзім у даліну, што за Ярашоўкаю. Дзеці бягуць па кветках аж да канца i вяртаюцца. Я размаўляю з Таняй аб цяперашніх ураджаях, якія нават i не сніліся нашым дзядам ды бацькам...

У даліне — сажалкі. У ix спелая вада. Над шпакоўняй далёкай застаўкі хіліцца чыстабелая чаромха. Мы прыкмецілі, што да яе прыходзяць хлопец з дзяўчынаю. Ён дорыць ёй галінку ўсхваляванасці. Яны нічога не гавораць, i доўга стаяць.

У бабіна лета мы аблюбавалі сабе месцейка ў зацішшы маладняку, што выгусціўся над далінаю. Над старым лесам. Тут настой з цішыні i жывіцы.

Адыходзілі мы дамоў, калі сонца ўжо гняздзілася ў аголеных пагорках. За пыльнаю дарогай.

Я адразу не сказаў, што мы прыходзім сюды таму, што над гэтымі сажалкамі некалі была чужая гаспадарка, якая забрала лепшыя гады маёй маці. А яшчэ i таму, што мне ўсё не верылася, каб у такой цудоўнай даліне чалавек ад гора выплакаў вочы! І яшчэ для таго, каб нарадавацца ды наслухацца бесклапотнага смеху маіх дзяцей. Малодшаму з ix восем гадоў.

Восем гадоў было маёй маці, калі стала яна батрачкай у заможнага гаспадара, што валодаў гэтай далінай. Маладосць яе прайшла бокам, за гарамі-лясамі.

Za Jarosz?wk?

Za Jarosz?wk?, gdy si? odbi? w las z lewej strony, mo?na wej?? w dolin?.

Latem, ja, Tania i dzieci chodzimy tam w?a?nie. Dzieci biegn? po kwiatach a? do ko?ca rado?ci i powracaj?. Ja rozmawiam z Tani? o tegorocznych urodzajach: naszym dziadkom i ojcom takie si? nawet nie ?ni?y...

W dolinie — sadzawki. Z dojrza?? wod?. Nad domkiem dla szpak?w chyli si? nieprawdopodobnie bia?a czeremcha. Zauwa?yli?my, ?e spotykaj? si? pod ni? ch?opiec i dziewczyna; wr?czana jej ga??zka jest jak wci?? nowe wyznanie mi?o?ci. Potem d?ugo milcz?.

W czas babiego lata naszym ulubionym miejscem by? zaciszny m?odniak g??ciej ?cy obok starodrzewu. Ze st??a?ym ekstraktem cicho?ci i ?ywicy: dzieci bawi?y si? przy nim leniwie i cz?sto odpoczywa?y.

Wracali?my do domu, kiedy s?o?ce gnie?dzi?o si? ju? mi?dzy wygolonymi pag?rkami; za ton?c? w kurzu drog?.

Nie od razu powiedzia?em, ?e przychodzimy tu dlatego, poniewa? nad tymi sadzawkami by?o niegdy? du?e gospodarstwo, kt?re zabra?o najlepsze lata mojej matce. Tak?e dlatego, i? nie mog?em uwierzy?, aby w takiej cudownej dolinie cz?owiek m?g? wyp?aka? oczy z nieszcz??cia. I jeszcze po to, by napatrze? si? i nas?ucha? b??kitnego ?miechu moich dzieci. M?odszy ma osiem lat.

Osiem lat liczy?a moja matka, kiedy sz?a na s?u?b? do gospodarza, do kt?rego nale?a?a dolina. Jej m?odo?? przesz?a bokiem, za g?rami-lasami...

Prze?. Jan Czopik