Касец / Kosiarz

Касец

Неба распалена да беласці. Усюды, як векам кінуць, гоні.

Вось i жніво прыйшло!

Удыхваю пах хлеба, не спяшаючыся скідаю з плячэй касу i вастру яе. Жаўрук увышыні славіць працавітасць маю аж па суседнія вёскі. Іісршым я выйшаў у поле!

Сівавусыя каласы кланяюцца ў пояс i просяцца: „Ну пажні! Ну пажні! Ну пажні! Жні-пажні! Жні-пажні!"

І я жну-кашу, кашу ды кашу, i аж не думаю ад радасці, што будзе хлеб. Хоць такая карысць ад мяне.

Kosiarz

Niebo rozpalone do bia?o?ci. Wsz?dzie, jak okiem si?gn??, ?an.

Nasta? czas ?niwa.

Wdycham zapach chleba, nie ?piesz?c si?, zdejmuj? z ramienia i ostrz? kos?. Skowronek na wysoko?ciach s?awi moj? pracowito?? — w s?siednich wsiach s?ycha?. Pierwszy wyszed?em w pole!

Bia?ow?se k?osy k?aniaj? si? w pas i prosz?: Ko?, bo czas, ko?, bo czas! Ko?by czas!

I jest mi tak rado?nie od ich dojrza?o?ci.

prze?. Jan Czopik