Аднойчы / Pewnego dnia

Аднойчы

Было адліжна.

Юзік сышоў на ўскрай тратуара. Ступаючы па нерастаптаным i таму як бы сушэйшым снезе, ён адчуваў, што нагам у благіх чаравіках рабілася ўсё цяплей (яны са свіное скуры).

Ад аўтобуснага вакзаліка пахацела смажанай рыбаю, з забягалаўкі. І лепей не глядзець у канцавіну Юравецкай, дзе ўзвышаліся новабудоўлі i разбуралі местачковыя хаты, з якіх Юзіку пылілі мякіннем успаміны гарадской маладосці...

У яго жыцці зараз нешта здарылася (назваў ён гэта, менавіта, як — нешта). Мо таму, што зайшоў ажио сюды беспатрэбна? Без чакання бацькоў з-за сінеючае пушчы, у сінім аўтобусе далёкага маршрута. З Крынак.

Чаравікі ў яго з рэдкай, свіной скуры.

Холадна да дрыжыкаў!

Юзік прыгорбіўся. Яму, аднак, цікава паразглядацца. Ен не адразу ўцяміў, што чагосьці шукае... Нечага падобнага да таго, што ўжо сустрэў, зусім неспадзявана, сёння. Нешта такое, ад чаго пуста, пранізліва пуста!

Па людзях не відаць.

Pewnego dnia

By?a odwil?.

J?zik ruszy? skrajem trotuaru. Id?c po suchym nie zdeptanym ?niegu, czu?, ?e w trzewikach ze ?wi?skiej sk?ry robi mu si? jakby cieplej. Od dworca zalatywa?o sma?on? ryb?. I lepiej by?o nie patrze? na koniec ulicy Jurowieckiej, gdzie pi?trzy?y si? nowe domy i r?wnocze?nie burzono stare — sypi?ce plew? wspomnie? podmiejskiej m?odo?ci...

W ?yciu J?zika nic si? w?a?ciwie dot?d nie zdarzy?o. Nic; inaczej tego nazwa? nie mo?na. A zatem, po co tu przyszed?? Po nic? Nie czeka? przecie? na ojca zza sinej puszczy, w sinym dalekobie?nym autobusie; z Krynek.

Trzewiki z rzadkiej ?wi?skiej sk?ry.

Zimno, cholera! J?zik przygarbi? si?. By? ciekawy, chcia? popatrze?. Chocia? nie od razu zrozumia?, ?e czego? szuka... Niczego podobnego do tego, co ju? dzi? wcze?niej niespodzianie spotka?. Co?, od czego pusto, przera?liwie pusto!

Po ludziach nie wida?.

Prze?. Jan Czopik