Збажынка / Źdźbło żyta

Збажынка / ?d?b?o ?yta

Збажынка

Мару аб збажынцы на Александроўскім палетку, учараванай у словы мае напісаныя... Але словы, бы каменні, укладваюцца то ў апавяданне пра выпадак нешчаслівы, то ў роспач валошкі сінявокай, пакінутай вятрам восені, то ва ўрачыстае жыццёбыццё пастуха Супруна, якому свет з балячкамі гарадоў зайздросціць павінен. Іншы раз склаліся яны ў вобраз святы Кіры-пані, то зноў у годнасць нябесную Белавежы, прыгажосці някранутай каралевы, або ў сум па хаце дзяцінства, ці ў адзіноту ліп старых у Барсуковіне, айчыне пекнаты i цішы.

У Александроўскім палетку, на загоне бацькоўскім пачуццяў маіх, збажынка!

Адзінокая яна, як жыццё.

Ціхая, як мудрасць.

Пахіленая, бы лёс.

Зялёная, нібы свет...

?d?b?o ?yta

Marz? o ?ytnim ?d?ble z Aleksandrowskiego poletka, zaczarowanym w s?owach mego pisarstwa... Lecz s?owa, niby kamienie, to uk?adaj? si? w opowie?? o nieszcz??liwym wypadku, to o goryczach modrzanki wydanej jesiennym wiatrom, to o solennym ?yciu-byciu pastucha Supruna, kt?remu ?wiat, dotkni?ty plagami miast, powinien zazdro?ci?. Innym razem przybieraj? kszta?t ?wi?tego obrazu Kiry-pani, albo pochwalnego a? do nieba hymnu na cze?? Bia?owie?y—kr?lowej niedo?cig?ej urody, albo smutku za domem dzieci?stwa czy porzuconych wiekowych lip w Borsukowinie, ojczy?nie pi?kno?ci i ciszy.

Na Aleksandrowskim poletku, ojcowskim zagonie moich odczu?, ?d?b?o ?yta.

Samotne jak ?ycie.

Ciche jak m?dro??.

Krzywe jak los.

Zielone jak ?wiat...

Prze?. Jan Czopik