Шчасце / Szczęście

Шчасце / Szcz??cie

Шчасце

Мой сын!

Нясу на руках праз алеі жаўталістыя — i цяплынь мацярынскага позірку ў вачах жонкі. Лістапад шапаціць пад нагамі лістотаю, а побач — сын усміхаецца зоркам вячэрнім.

Вялікі сын!

Шчасце ў вачах жонкі. Скажы, колькі часу прайшло, калі шаптала ты мне: „Кахаю, моцна-моцна кахаю цябе!" Успомні: хадзілі мы па лугах квяцістых, росных ранішняй парою. Часамі сцяжынаю лясною, у цішы збіралі грыбы чырвонагаловыя. Спалі ў водары буйнага маю, ля акна вішнёвага... Раніцою прамяністаю беглі на плёс паслухаць вясну шумналістую... Пацалункі — першыя, нясмелыя — дарыла ты мне.

Глядзі, наш сын ужо ходзіць!

Szcz??cie

M?j synek!

Nios? go na r?kach przez alej? o po???k?ych li?ciach, widz? macierzy?ski blask w oczach ?ony. Nadszed? listopad, li?cie szeleszcz? pod nogami, obok nas — syn u?miecha si? do wieczornej zorzy.

Du?y syn!

Szcz??cie w oczach ?ony.

Powiedz, ile to min??o od czasu, gdy? szepta?a do mnie: — Bardzo ci? kocham, bardzo... — Przypomnij sobie: chodzili?my rankami po kwitn?cych, ro?nych ??kach. Niekiedy le?nymi ?cie?kami, zbieraj?c czerwonog?owe grzyby. Zasypiali?my w powietrzu rozko?ysanego maja, za oknem kwit?y wi?nie... W promienisty ranek biegli?my tam, gdzie skr?ca rzeka, ?eby pos?ucha? wiosny, szumi?cej listowiem... Obdarowywa?a? mnie pierwszymi nie?mia?ymi poca?unkami...

Patrz, nasz syn ju? chodzi!

prze?. Jan Huszcza