Валошка / Modrzanka

Валошка

Кропля блакіту ў спелым жытнёвым узмежку. Заглядаюцца ў яе зайздросныя каласы, натапырыўшы вусы...

Сыплеш смехам, сінявокая, i пошум таемнай надзеі коціцца па гонях, трывожыць надае сілу ў спякотным леце.

Серп пакідае цябе драпежным асеннім вятрам, якія збыткуюць, глумяцца над пялёсткамі тваёй удовінай прыгажосці. Росную свежасць палошчуць сцюдзёныя ліўні... Ад знямогі горбішся ў парудзелым іржэўі.

Ціха паміраеш.

Modrzanka

Kropla b??kitu po?r?d dojrza?ego ?ytniego ?anu. Patrz? na ni?, nastroszywszy w?sy, zazdrosne k?osy...

Dajesz rado??, niebieskooka, i poszum tajemniczej nadziei toczy si? po niwie, niepokoi i daje si??, gdy dopieka los.

Malutki ?wiat siwieje w sklerotycznym odr?twieniu. Sierp ?mierci zostawia ci? drapie?nym jesiennym wichrom; naigrawaj? si? t?umnie z p?atk?w twojej krasy wdowiej. Ro?n? ?wie?o?? p?osz? zimne ulewy...

Garbisz si?, bezsilna, nad pory?a?? darni?.

I cicha umierasz.

prze?. Jan Czopik