* * * / * * *

* * * / * * *

* * *

Ідуць тыя, янычары імперыі АБЫ-ЖЫЦЬ з шаблямі крывымі, як сумленне, з мушкетамі, у якіх кулі бяздумнасці. Ім усё роўна, чыю зямлю таптаць. Ідуць: лева, лева, лева!

Гавораць. Языкі ў ix кавалкамі мяса. Мова ix не ад сэрца гарачага, але ад звону золата яна. Кожнае слова яе — дукат: купляюць, купляюць, купляюць!

На ўсходнім рынку ўсё можна купіць i прадаць. „Ма-ая-я-аа мо-о-ва-а-а-а не-э-э з пыы-ышны-ых са-а-ло-о-она-а-аў-ау-у!!!..." Слова яе — паўдуката, па чвэрць дуката i менш! Па два, чатыры i больш слоў маіх за адно, янычарскае. За бесцань!

Калі будуць прадаваць, хачу быць слязамі горычы ix. І плакаць! Калі мову маю паставяць пад сценку абыякавасці, хачу быць яе крыкам! І памерці, маючы гадоў трыццаць тры. Калі ж пачнуць хаваць яе ў магілу, хачу бьіць канём князя Яцвягіі.

Каб не расстацца з ёю, беларускаю!

Ідуць тыя...

* * *

Id? owi, janczarzy imperium ABY-ZYC, z szablami krzywymi jak sumienie, z muszkietami nabitymi kulami bezmy?lno?ci. Wszystko im jedno, czyj? ziemi? depc?; id?: lewa, lewa, lewa!

M?wi?. Ich j?zyki to kawa?ki mi?sa, ich g?os to nie ton gor?cego serca, lecz d?wi?k z?ota; ka?de ich s?owo — dukat: kupuj?, kupuj?, kupuj?!

Na wschodnim rynku wszystko jest do kupienia i sprzedania. Moja mowa me z pysznych salon?w!" Jej s?owa — p??dukatowe, ?wier?dukatowe albo zupe?nie bez z?otego kruszcu. Dwa, cztery i wi?cej moich s??w za jedno, janczarskie. Za bezcen!

A kiedy je b?d? sprzedawa?, chc? by? ich ?zami goryczy. I p?aka?. Kiedy mow? moj? postawi? pod ?cian? bylejako?ci, chc? by? jej krzykiem. I umrze?, maj?c trzydzie?ci trzy lata. Kiedy zaczn? grzeba? j? w mogile, chc? by? koniem ksi?cia Jad?wing?w.

?eby nie rozsta? si? z ni?, bia?orusk?!

Id? owi...

Prze?. Jan Czopik