XXVІІ

Гартаючы старонкі часопіса «ARCHE», я знайшла апавяданне Адама Глобуса. Дзіўнае стварэнне гэты Глобус. Пераспаў з дзяўчынай. Вядомай, зрэшты, журналісткай, і тут жа распінаецца пра свае досведы.

Патэлефанавала Ёй, поўная ўскіпелага ўва мне абурэння, і мы сцяліся ў спрэчцы пра межы інтымнасці ў літаратуры. Несумненна, мы перш за ўсё пішам пра тое, што з намі здарылася. Дзелімся сваім светам, але ж ёсць крэсы прыстойнасці. Пісьменнік, нават найбольш нявінны і дурны, альбо той, які толькі што пачынае змагацца з сабою і сваёй даросласцю, не павінен апускацца да ўзроўню рэпарцёрскіх прыёмаў бульварнай газеткі. Віжаванне, вядома ж, мае сваю неадольную панаду, але тут нешта горшае за анахранічна зразуметую здраду. Гэта так, як калі ў школе хлопчыкі-падлеткі дзеля забавы задзіраюць дзяўчаткам спадніцу, лапаюць іх у цёмным калідоры альбо дзеля смеху натыкаюцца на дзяўчат, якія праходзяць міма.

Ён не павінен у такіх дэталях і з такой дакладнасцю паказваць пальцам, што пераспаў з гэтай во дзяўчынай, і ацэньваць альбо заахвочваць да ацэнкі чытача.

Яна ж згаджаецца са мною толькі ў адным. Што не павінен апісваць аж так дэталёва. Бо то ж ці мала катораму з нас наўме ў сваім расхрыстаным эратычным жыцці мець многіх. З часам, каб падкрэсліць сваю вагу, мы даём вокам знак усім навокал, што сапраўды і мы з тым таксама, так, пераспалі. І робім гэта толькі дзеля таго, каб падвысіць цікаўнасць да сваёй асобы.

Яна сказала мне таксама, што нядаўна бачылася з Уладам, які з прыкрасцю зазначыў, што смеху варта не тое, што Адам Глобус апісаў у «ARCHE» сваю сувязь з вядомай журналісткай так падрабязна. Смешна тое, што на месцы Глобуса гэтай дзяўчыне ён, Улад, не прысвяціў бы і палавіны сказа ў газеце. Глобус папросту зрэагаваў на сваё паражэнне і не так папомсціўся журналістцы, як пацвердзіў толькі факт пераспання з ёю. Нібы такі быў фармальны эксперымент. А яна проста нікудышняя. Улад успомніў, як яны кахаліся пасля аднаго вечаровага прыёму ў яе на кватэры. Не прайшло і дзесяці мінут, як дзяўчыне ўжо было досыць. Улад з грымасай на вуснах, як сказаў з церпкім успамінам, яшчэ толькі-толькі раскручваўся. А яна тым часам ужо кінула яму ў твар - ах, ты такі ненасытны. Якая прымітыўнасць! - абураўся Ўлад. Халодная і недаразвітая. Некалькі мінут сексу. І гэта мне называецца інтэлігенцыя?!

Так, я магла б і згадзіцца з ёю, калі б не ведала Ўлада...

І тут я пачала з ёю выкаблучвацца. Ведаю, што той яе літаратурны кандыдат выхваляецца і зайздросціць Адаму Глобусу, што не ён першы ўздольніўся на такі эксперымент. Не, што ты! Крый Божа! З Уладам я не спала і ніколі, нават пасля некалькіх бутэлек на такое не пайшла б. Ён міфаман і пляткар! Адам Глобус, праўда, зрабіў шкадліва, але і з Уладам я пагадзіцца не рызыкну.

Зрэшты, кінем вокам на яго літаратурныя здабыткі. Яго комплексы сягаюць глыбей. Напісаў кніжку пра Лукашэнку - нейкая фантастычная байка, пра якую ведаюць ужо ўсе ў Менску і ў Варшаве. А з таго, што ён гаворыць сам, слава пра яго кнігу дабегла нават за акіян (Атлантычны, прынамсі!). Праблема, што ніхто той яго кніжэнцыі не чытаў, усе пра яе ведаюць толькі з дэкларацый самога аўтара падчас розных імпрэзаў і сустрэчаў. Вось яно, мастацтва і майстэрства занятку віртуальным сексам. Сапраўдная вытанчанасць.

Тады яна лямантуе мне ў слухаўку, што перажываны секс і секс апісваны - не адно і тое самае. Можа, Адам Глобус проста выдумаў цэлую тую гісторыю, каб нешта там справакаваць. І яму ўдалося. Яна нагадала мне анекдот пра аднаго афіцэра, які за бяседным сталом у афіцэрскім казіно пачуў меркаванне на прадмет задніцы сваёй жонкі. Гэта была яўная правакацыя, але закончылася яна трагічна. Афіцэр вярнуўся дамоў. Гонар і абраза загадвалі яму застрэліць жонку і адразу пасля самога сябе. Ах, гэтая сіла грамадскага этыкету. Цікава, у які пасля гэтага пераплёт трапіў аўтар таго меркавання. Ён хацеў толькі крыху пазабавіцца за кошт свайго калегі. Мы самі, па сваёй ахвоце ці рэдка калі купляемся на сяброўскія розыгрышы і містыфікацыі. А тым часам пра добры, памысны секс марыць кожны. Ну, амаль кожны.

А дзяўчына, прыспаная адным калегам, мае права быць рэкамендаванай другому. З рук у рукі. Каб насыціцца, дапасці да ўсіх тых, у чые абдымкі кідае нас сіла апанталай нас фантазіі...

Ці не шызанулася, што яна вярзе!? Я крычу ў слухаўку. Не магу! Узровень нашай размовы выходзіць за межы чыстага сацыялагічнага ці літаратурнага дыскурсу. Яна дражніць мяне сваімі поглядамі. Гэта ўжо нават не блядзтва і нават не німфаманія. Не разумею яе. Можа правакацыя. Годзе. Хай чапляецца за гэтага свайго Дзіму, і хай ён будзе ёй сутэнёрам, хай совае ёй пад нос усё новыя і новыя чэлесы спраўных і юрлівых самцоў. Яе клопат, яе праблемы, яе жыццё.